Przepraszam, ze rozdział taki krótki i po dodany po bardzo długim czasie, ale wiecie jak to jest w wakacje.
Następny rozdział pojawi się jeszcze przed moim wyjazdem. :)
A tak poza tym wgl nie sprawdzałam błędów także... POWODZENIA W ROZUMIENIU ;D
CZYTASZ = KOMENTUJESZ
Następny rozdział pojawi się jeszcze przed moim wyjazdem. :)
A tak poza tym wgl nie sprawdzałam błędów także... POWODZENIA W ROZUMIENIU ;D
CZYTASZ = KOMENTUJESZ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
* oczami Loli *
* oczami Loli *
Kiedy zaczęłam się budzić poczułam, że nie mam na sobie ubrania. Od razu otworzyłam oczy i nie wiedziałam co się stało. Wczorajszy wieczór pamiętałam jak przez mgłę. Zerwałam się z łóżka i ubrałam się w moją sukienkę, która leżała obok mnie. Potem założyłam buty i wyszłam z pokoju. Byłam cała roztrzęsiona. Wiedziałam, że nie był to przyjemny wieczór. Szłam korytarzem jakiegoś nieznanego mi hotelu. Ręce trzęsły mi się jakbym miała chorobę Parkinsona. Zatrzymałam się przy lustrze zawieszonym w holu. Wyglądałam okropnie. Moja szminka rozmazana była dookoła ust, a tusz do rzęs wymalował wielkie wory pod oczami. Szybkim krokiem minęłam portiera, który nawet nie zwrócił na mnie uwagi. Był to starzy pan z okularami jak denka od słoików. Próbował przeczytać jakiś artykuł w miejscowej gazecie.
Kiedy otworzyłam drwi, uderzył mnie powiew zimnego powietrza. Poczułam dreszcz przebiegający od czubka głowy do samych stóp. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu. Słowa nie mogły opisać jak się czułam. Zła? Przerażona? Nie. Ja po prostu byłam strasznie przerażona i okropnie zła!
Stanęłam na środku chodnika. mniej więcej wiedziałam gdzie jestem. Zadzwoniłam po taksówkę i podałam nazwę hotelu przy, którym stałam. Czekając, próbowałam przypomnieć sobie coś z poprzedniej nocy, ale pamiętałam tylko chłopaka o zielonych oczach, skórzaną kurtkę, różowego drinka i taniec.
"O, nie, nie, nie, NIE! Różowy drink. W nim musiało coś być. To przez ten napój. Przez niego straciłam przytomność i nic nie pamiętam."
W tej samej chwili podjechała taksówka i dopiero wtedy zorientowałam się, że nie mam torebki. Miałam tam pieniądze. Na szczęście tylko pieniądze. Telefon zostawiłam w domu, żeby go nie zgubić, kiedy się upiję. Wsiadłam i od razu powiedziałam taksówkarzowi, że dam mu pieniądze, jak tylko podjedziemy pod mój dom. Kierowca ruszył, a ja oparłam głowę o zimną szybę. Nie wiem kiedy, po twarzy zaczęły płynąć mi łzy. Myślałam o tym co mogło się wczoraj stać i byłam coraz bardziej przerażona.
Po 15 minutach jady byłam już przed moim domem. Wybiegłam z samochodu i wpadłam do środka. Na szczęście mama jeszcze nie wyszła do pracy i drzwi były otwarte. Zapomniałam, że w torebce był również mój komplet kluczy. Złapałam pieniądze, które leżały na półce w przedpokoju i wróciłam do taksówkarza, aby mu zapłacić. Facet był nadzwyczaj miły. Podziękował, uśmiechnął się i życzył miłego dnia. Niestety nie wydawało mi się, że ten dzień będzie miły.
Po 15 minutach wolnego spaceru byłam na miejscu. Pchnęłam drzwi wejściowe i od razu poczułam się lepiej. Rozpoznawałam charakterystyczny zapach studia. Było to mieszanka wanilii, fiołków i płynu do polerowania podłóg. Brzmi to obrzydliwie, ale w rzeczywistości pachnie świetnie.
Od razu skierowałam się do sali A, gdzie zawsze odbywały się próby naszego zespołu. Weszłam tam i myślałam, że się zaraz rozpłaczę. Nigdy nie pomyślałabym, że można tak bardzo tęsknić za jakimś miejscem. To był mój drugi dom i tak się cieszyłam, że mogę tu być. Wyszłam z sali i skierowałam się do szatni. Usłyszałam, ze ktoś tam już jest i wiedziałam kto. Weszłam do środka i zobaczyłam Lolę, siedzącą na ławce i zakładającą baletki. Wyglądała całkiem inaczej jak zwykle. Miała podkrążone oczy i była blada jak ściana. Jednym słowem wyglądała strasznie. Nigdy nie widziałam ją w takim stanie. Ogarnęła mnie ciekawość, chciałam się jej spytać co się stało, ale się powstrzymałam i rzuciłam tylko:
- Hej.
Podniosła głowę i zobaczyłam, że ma siniaka na dolnej części policzka.
- Cześć.- powiedziała. Wydawało mi się, że jej głos zadrżał. Nie było za bardzo zdziwiona, gdy mnie zobaczyła. Wyczuwałam od niej obojętność. Działo się coś bardzo dziwnego, chociaż nie wiedziałam jeszcze co. Nie miałam jednak czasu na zastanawianie się, ponieważ do przebieralni weszły Veronica i Missie. Na mój widok pisnęły, podbiegły do mnie i zaczęły mnie tak ściskać jakbyśmy się nie widziały przynajmniej rok, a przecież minęło tylko kilka tygodni.
- Alice! Wróciłaś!- krzyknęły prawie równocześnie i wszystkie się zaśmiałyśmy.
- Przyszłam dzisiaj się z wami przywitać i zobaczyć jak sobie radzicie.
- A jak się czujesz?- spytała Veronica.
- Dobrze, nawet bardzo dobrze, ale jeszcze nie mogę wrócić do zespołu.
- Aha, a będziesz przychodziła na nasze próby?
- Nawet o tym nie pomyślałam, ale wiecie co? To wydaje się być świetnym pomysłem.
Po chwili do pomieszczenia weszły jeszcze Megan i Katie, a za nimi chłopcy. Wszyscy po kolei zaczęli mnie ściskać i wypytywać o moje samopoczucie. Zupełnie zapomniałam o Loli.
Stanęłam na środku chodnika. mniej więcej wiedziałam gdzie jestem. Zadzwoniłam po taksówkę i podałam nazwę hotelu przy, którym stałam. Czekając, próbowałam przypomnieć sobie coś z poprzedniej nocy, ale pamiętałam tylko chłopaka o zielonych oczach, skórzaną kurtkę, różowego drinka i taniec.
"O, nie, nie, nie, NIE! Różowy drink. W nim musiało coś być. To przez ten napój. Przez niego straciłam przytomność i nic nie pamiętam."
W tej samej chwili podjechała taksówka i dopiero wtedy zorientowałam się, że nie mam torebki. Miałam tam pieniądze. Na szczęście tylko pieniądze. Telefon zostawiłam w domu, żeby go nie zgubić, kiedy się upiję. Wsiadłam i od razu powiedziałam taksówkarzowi, że dam mu pieniądze, jak tylko podjedziemy pod mój dom. Kierowca ruszył, a ja oparłam głowę o zimną szybę. Nie wiem kiedy, po twarzy zaczęły płynąć mi łzy. Myślałam o tym co mogło się wczoraj stać i byłam coraz bardziej przerażona.
Po 15 minutach jady byłam już przed moim domem. Wybiegłam z samochodu i wpadłam do środka. Na szczęście mama jeszcze nie wyszła do pracy i drzwi były otwarte. Zapomniałam, że w torebce był również mój komplet kluczy. Złapałam pieniądze, które leżały na półce w przedpokoju i wróciłam do taksówkarza, aby mu zapłacić. Facet był nadzwyczaj miły. Podziękował, uśmiechnął się i życzył miłego dnia. Niestety nie wydawało mi się, że ten dzień będzie miły.
***
Alice postanowiła wybrać się dzisiaj do szkoły tańca. Tak bardzo tęskniła za całym zespołem, no może oprócz Loli. Camille próbowała kilka razy namówić ją na rozmowę z rywalką, ale Alice była uparta i nie dawała za wygraną. Nie chciała z nią rozmawiać, bo czuła do niej żal. Z jednej strony nie mogła uwierzyć, że Cam zapomniała o tym wszystkim co Lola robiła dla Alice, jaka była podła, ale z drugiej strony znała swoją przyjaciółkę i wiedziała, że jest ona bardzo łatwowierna. Poszła by z kimś obcym na imprezę tylko dlatego, że wydawał jej się bardzo miły.
Alice złapała torbę i wyszła.
Była godzina 14.00, czyli zajęcia zaczynały się dopiero za godzinę, ale dziewczyna nie chciała się śpieszyć. Postanowiła pójść jeszcze do parku i posiedzieć w ciszy.
Gdy już tam doszła znalazła wolną ławkę w pobliżu fontanny. Dźwięk wody zawsze ją uspokajał, dlatego tak bardzo kochała siedzieć na plaży nad oceanem. Czuła się wtedy taka zrelaksowana i rozluźniana. Zapomniała o wszystkich złych rzeczach, które ją denerwowały i stresowały. Teraz wyciągnęła z torby swój notatnik i zaczęła pisać.
"15 maja
Za chwilę idę na próbę zespołu. Tak bardzo się za nimi stęskniłam. Chciałabym też zobaczyć co udało im się dodać do układu i jak im idzie. Zawsze myślałam, że jestem niezbędna. To nie było egoistyczne, nigdy nie twierdziłam, że jestem od kogoś lepsza. Po prostu nie wyobrażałam sobie prób bez moich żartów, kłótni z Lolą i myślę, że niektórzy też nigdy nie pomyśleliby, że pewnego dnia będę musiała odejść od zespołu. Przynajmniej na jakiś czas. Zostało jeszcze 40 minut do rozpoczęcia próby, ale zawsze byłam tam trochę wcześniej i tym razem też tak musi być :)"
Alice złapała torbę i wyszła.
Była godzina 14.00, czyli zajęcia zaczynały się dopiero za godzinę, ale dziewczyna nie chciała się śpieszyć. Postanowiła pójść jeszcze do parku i posiedzieć w ciszy.
Gdy już tam doszła znalazła wolną ławkę w pobliżu fontanny. Dźwięk wody zawsze ją uspokajał, dlatego tak bardzo kochała siedzieć na plaży nad oceanem. Czuła się wtedy taka zrelaksowana i rozluźniana. Zapomniała o wszystkich złych rzeczach, które ją denerwowały i stresowały. Teraz wyciągnęła z torby swój notatnik i zaczęła pisać.
"15 maja
Za chwilę idę na próbę zespołu. Tak bardzo się za nimi stęskniłam. Chciałabym też zobaczyć co udało im się dodać do układu i jak im idzie. Zawsze myślałam, że jestem niezbędna. To nie było egoistyczne, nigdy nie twierdziłam, że jestem od kogoś lepsza. Po prostu nie wyobrażałam sobie prób bez moich żartów, kłótni z Lolą i myślę, że niektórzy też nigdy nie pomyśleliby, że pewnego dnia będę musiała odejść od zespołu. Przynajmniej na jakiś czas. Zostało jeszcze 40 minut do rozpoczęcia próby, ale zawsze byłam tam trochę wcześniej i tym razem też tak musi być :)"
*oczami Alice*
Od razu skierowałam się do sali A, gdzie zawsze odbywały się próby naszego zespołu. Weszłam tam i myślałam, że się zaraz rozpłaczę. Nigdy nie pomyślałabym, że można tak bardzo tęsknić za jakimś miejscem. To był mój drugi dom i tak się cieszyłam, że mogę tu być. Wyszłam z sali i skierowałam się do szatni. Usłyszałam, ze ktoś tam już jest i wiedziałam kto. Weszłam do środka i zobaczyłam Lolę, siedzącą na ławce i zakładającą baletki. Wyglądała całkiem inaczej jak zwykle. Miała podkrążone oczy i była blada jak ściana. Jednym słowem wyglądała strasznie. Nigdy nie widziałam ją w takim stanie. Ogarnęła mnie ciekawość, chciałam się jej spytać co się stało, ale się powstrzymałam i rzuciłam tylko:
- Hej.
Podniosła głowę i zobaczyłam, że ma siniaka na dolnej części policzka.
- Cześć.- powiedziała. Wydawało mi się, że jej głos zadrżał. Nie było za bardzo zdziwiona, gdy mnie zobaczyła. Wyczuwałam od niej obojętność. Działo się coś bardzo dziwnego, chociaż nie wiedziałam jeszcze co. Nie miałam jednak czasu na zastanawianie się, ponieważ do przebieralni weszły Veronica i Missie. Na mój widok pisnęły, podbiegły do mnie i zaczęły mnie tak ściskać jakbyśmy się nie widziały przynajmniej rok, a przecież minęło tylko kilka tygodni.
- Alice! Wróciłaś!- krzyknęły prawie równocześnie i wszystkie się zaśmiałyśmy.
- Przyszłam dzisiaj się z wami przywitać i zobaczyć jak sobie radzicie.
- A jak się czujesz?- spytała Veronica.
- Dobrze, nawet bardzo dobrze, ale jeszcze nie mogę wrócić do zespołu.
- Aha, a będziesz przychodziła na nasze próby?
- Nawet o tym nie pomyślałam, ale wiecie co? To wydaje się być świetnym pomysłem.
Po chwili do pomieszczenia weszły jeszcze Megan i Katie, a za nimi chłopcy. Wszyscy po kolei zaczęli mnie ściskać i wypytywać o moje samopoczucie. Zupełnie zapomniałam o Loli.
